Η Τζένη Χειλουδάκη με αφορμή τις δύσκολες στιγμές, κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν, μέσω μίας ανάρτησης στο προσωπικό της προφίλ στο facebook, πριν την αλλαγή φύλου.
Η ιστορία που ακολουθεί τη γυναίκα αυτή από πίσω της είναι ανατριχιαστική και σίγουρα πολλοί είναι εκείνοι που δεν γνώριζαν πως έχει κάνει αλλαγή φύλου.
Άνοιξη του 1993. Το κοσμικό γεγονός της χρονιάς διοργανώνεται στο ξενοδοχείο Intercontinental και όλη η καλή κοινωνία είναι εκεί. Η Σοφία Λόρεν είναι η επίσημη καλεσμένη της επίδειξης του οίκου Capo d’ Opera, όμως τα φλας στρέφονται ξαφνικά στο μοντέλο Τζένη Χειλουδάκη, που κάνει την πρώτη του πασαρέλα.
Είναι η πρώτη φορά που μια τρανς γυναίκα περπατάει μαζί με τα μεγαλύτερα μοντέλα του κόσμου, και ήταν η αρχή μιας εξαιρετικά πετυχημένης καριέρας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
«Έχω να θυμάμαι υπέροχες στιγμές από ταξίδια σε όλο τον κόσμο» λέει σήμερα. «Χρήμα, δόξα, φιλίες, φοβερές παρέες με την καλή κοινωνία, πόρτες που άνοιξαν… Και βέβαια συγκλονιστικά γαμ…α με άντρες και γυναίκες, θεούς και θεές. Όλα αυτά μπορεί να θόλωσαν σαν πέρασαν τα χρόνια, μα τα έζησα σε υπερθετικό βαθμό και θα μείνουν γλυκές μνήμες μέσα στο χρονοντούλαπο. Έζησα τα πάντα. Τα έκανα όλα στη ζωή. Ω, και τι ζωή Θε μου…»
Δίνεις πολύ σπάνια πια συνεντεύξεις, μήπως όμως θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση στα ΜΜΕ;
Με πας πολλά χρόνια πίσω, στα 15 μου… Ήδη κορίτσι, ορμόνες, στήθος, μαλλί μακρύ, μακιγιάζ, κοριτσίστικα ρούχα ήδη από τα 13 μου, και βρίσκομαι σε πορεία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τραβεστί, – δεν υπήρχαν οι σημερινοί όροι Λοατκι και τα συναφή. Πρέπει να ήταν το ’84. Δημοσιογράφοι, χαμός, κόσμος στην Πανεπιστημίου και στην Ομόνοια, κι εγώ ανάμεσα σε άλλα κορίτσια και αγόρια κρατώ μεγάλο χάρτινο πανό με κάποιο σύνθημα…
Δεν θυμάμαι τι έλεγε, δεν έχω καν φωτογραφίες, θυμάμαι όμως ότι πλάκωσαν οι μπάτσοι μας τάραξαν στις κλωτσιές. Εγώ κρύφτηκα κάτω από μια κλούβα και ο φωτογραφικός φακός με απαθανάτισε την ώρα που με τραβούσαν οι μπάτσοι από το μαλλί να με βγάλουν κάτω από την κλούβα. Την επόμενη μέρα, διάφορες εφημερίδες είχαν το στιγμιότυπο, και το περιοδικό Εικόνες έβαλε την φωτογραφία αυτή.
– Και μετά;
Αρχές του 1990 παίρνω τον τίτλο της Σταρ Τραβεστί [γελάει],στα καλλιστεία που διοργάνωνε η Αλόμα. Εκεί έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη στο περιοδικό Ένα.
Δημοσιογράφος ήταν ο Μανώλης Αναγνωστάκης, και αρχές του 1991, έχοντας επιστρέψει απ’ το Λονδίνο μετά την επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου μου, ο Αναγνωστάκης ήταν διευθυντής του περιοδικού Max. Εκεί έγινε το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα σε μένα με πολλές φωτογραφίες και συνέντευξη.
LifestyleΓέμισε ο τόπος μπαλόνια, ήρθε και το 7: Μεγάλες χαρές για Σπανούλη – Χοψονίδου μετά από 6 παιδιάMediaΕικόνες ντροπής στο Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών: Αδιάλυτες σοροί σε σεντόνια και μέλη θανόντων σε κοινή θέα Προσοχή σκληρές εικόνες
Αμέσως μετά το Playboy, το ΚΛΙΚ με φωτογράφο τον Κωστόπουλο και κατόπιν το περιοδικό DIVA με τον Χατζηστεφάνου να με ρωτά διάφορα. Ε, μετά όλα τα περιοδικά της εποχής, με αποκορύφωμα το εντιτόριαλ στο περιοδικό Γυναίκα, και δίπλα μου η Κουλιανού, η Μπαλατσινού, η Τσιντικίδου, η Πούπού και η Φιλίπα Μάθιους, καθώς και τα τοπ αγόρια της εποχής, ο Μάνος Πανταζής και ο Φώτης Γιαννιώτης.
Στην τηλεόραση η πρώτη φορά ήταν στο Made in Greece με την Σεμίνα Διγενή και ένα δίωρο αφιέρωμα. Στην Μαλβίνα είπα ναι, αλλά την έστησα και δεν πήγα. Μετά απ’ αυτά μπήκα γερά στο μόντελινγκ.
– Πολλοί πήραμε θάρρος απ’ το θάρρος σου. Το εισέπραττες αυτό από την κοινότητα;
Έχω ακούσει και διαβάσει τρομακτικά πράγματα. Εμένα ή θα με λατρέψουν ή θα με μισήσουν θανάσιμα. Έχουν υπάρξει άνθρωποι απ’ την κοινότητα που δήθεν μάχονται κατά του ρατσισμού, του σεξισμού και του μπούλινγκ και μ’ έχουν στολίσει με ό,τι ρατσιστικοσεξιστικό επίθετο υπάρχει. Προσπερνώ, τους ξέρω… Ξέρω επίσης όλες τις ομάδες στην κοινότητα, τις κλίκες: για τους μισούς είμαι η θεά, για τους άλλους σατανάς. Καλά κάνουν. Σάμπως εγώ συμπαθώ όλα τα Λοάτκι άτομα; Μερικά τα βλέπω και βγάζω σπυριά.
– Πώς αποφάσισες να φύγεις μακριά απ’ όλα;
Νοητά το πνεύμα μου είχε ήδη φύγει. Χόρτασα τόσο πολύ τα μοιραία, χλιδάτα και ακριβά της ζωής, που είχα ξεχάσει όλες τις ομορφιές της ζωής που ήταν δωρεάν… μα στην ουσία πανάκριβες. Σιχάθηκα, και επέστρεψα στη Σητεία μου, στη μάνα και τα αδέρφια μου, στον τόπο που νωρίς έχασα την αθωότητά μου, μπας και την ξαναβρώ.
Τώρα περπατώ ξυπόλητη και φυτεύω τον καρπό που θα με θρέψει με τα χέρια μου, στο κηπούλι μου, ακούω την ανάσα της μάνας μου το βράδυ στο νυχτοκρέβατό της και είμαι ασφαλής. Μαζεύω τα αυγουλάκια απ’ τα πουλερικά μου που ποτέ δεν θα σφαχτούν γιατί τα έσωσα, παίζω με τα 20 γατοσκυλόπαιδά μου, έρμες ψυχές του δρόμου που κάποιοι πέταξαν, και την Αμαλία την χελωνίτσα που μου δίνει φιλιά κάθε πρωί που την ταΐζω.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα