Το Μοναστήρι της Παναγίας της Γοργοεπηκόου είναι στη Μάνδρα Αττικής, στην κορυφή της οροσειράς και έχει θέα τη θάλασσα της Ελευσίνας.
Όποιος το επισκεφθεί, μπορεί να ηρεμήσει, να γαληνεύσει, να αντιληφθεί την ιερότητα του χώρου και με ευλάβεια να προσευχηθεί στη Μεγαλόχαρη και να ζητήσει τη λύτρωση για ότι τον απασχολεί και η Παναγιά η Γοργοεπήκοος –όπως λέει και το όνομά της- γρήγορα θα ακούσει και θα προστρέξει.
Το Άγιο Εικόνισμά Της αγιογραφήθηκε στο Άγιο Όρος, πριν το 1900, με την Παναγία να κρατάει «το θείο βρέφος στην αγκαλιά της σαν σε θρόνο χερουβικό, με ιλαρό το πρόσωπό Της, με γλυκυτάτους οφθαλμούς και ένα αμυδρό μειδίαμα στα χείλη».
Την εικόνα αγόρασε από το Άγιο Όρος μία οικογένεια από τη Σμύρνη και σαν πολύτιμη κληρονομιά πέρασε από γενιά σε γενιά και τελικά έφτασε στα χέρια της Ιφιγένεια Αναπλιώτου, λίγο πριν καταστροφή της Σμύρνης.
Ήταν το 1907, όταν η θαυματουργή εικόνα έκανε το πρώτο της θαύμα. Η Ιφιγένεια ήταν βρέφος στην κούνια στον πάνω όροφο του σπιτιού και οι γονείς της γευμάτιζαν στον κάτω.
Ξαφνικά οι γονείς άκουσαν έναν δυνατό θόρυβο και έτρεξαν πάνω για να δουν τι συμβαίνει.
Έκπληκτοι είδαν πως η εικόνα είχε κατέβει από το εικονοστάσι που ήταν στο δωμάτιο και είχε σταθεί όρθια στα κάγκελα της κούνιας, την ώρα που το βρέφος κοιμόταν ήσυχο.
Αμέσως, φώναξαν έναν ιερέα και έκανα κατανυκτική παράκληση στην Παναγία. Αυτό το γεγονός έγινε στις 8 Σεπτεμβρίου, γι’ αυτό και κάθε χρόνο από τότε, την ίδια ημέρα έκαναν στο σπίτι τους αγρυπνία.
Το ταξίδι στην Ελλάδα
Με το διωγμό του 1922 αναγκάστηκε να φύγει από τη Σμύρνη και η οικογένεια της Ιφιγένειας. Το πρώτο που φρόντισαν να πάρουν μαζί τους ήταν βέβαια η θαυματουργή εικόνα, την οποία τύλιξαν ευλαβικά σε ένα άσπρο μαντήλι και την έφεραν μαζί τους ως ιερό κειμήλιο έως την Μυτιλήνη και από εκεί μετά από χρόνια στην Αθήνα.
Τα θαύματα συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια.
Ήταν 8 Σεπτεμβρίου κάποια χρόνια μετά την άφιξη στην Ελλάδα, όταν έπιασε φωτιά το δωμάτιο που φύλαγε η Ιφιγένεια την εικόνα.
Όλα κάηκαν εκτός από την Παναγία που έμεινε άθικτη ανάμεσα στις φλόγες!
Το Ιστορικό του μοναστηριού της Παναγίας της Γοργοεπηκόου
Τέσσερις μοναχές, κατά τη θεια βούληση όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, ξεκίνησαν να χτίσουν ένα μοναστήρι – ησυχαστήριο που επιθυμούσαν να το αφιερώσουν στην Παναγία την Γοργοεπήκοο.
Τον Ιανουάριο του 1965 συγκεντρώθηκαν και έμειναν προσωρινά στο σπίτι της μίας στα Μελίσσια, προκειμένου να βρουν έναν κατάλληλο τόπο για να χτίσουν το μοναστήρι τους.
Ύστερα από αρκετή αναζήτηση βρήκαν ένα οικόπεδο που τους άρεσε στο Καπανδρίτι. Αν και έδωσαν προκαταβολή, η Παναγία ήθελε αλλού τη μονή της.
Μια από τις επόμενες ημέρες επισκέφθηκε τις τέσσερις κοπέλες η Ιφιγένεια Αναπλιώτου. Αφού συζήτησαν για την υπόθεση που τις επισκέφθηκε, τους είπε πως έπρεπε να πάει στην εκκλησία για να πάρει μια εικόνα της που την είχε πάει για τους Χαιρετισμούς, γιατί όπως είπε, είχε μαθευτεί πως είναι θαυματουργή και της την ζητούσαν από την εκκλησία.
Οι 4 κοπέλες ρώτησαν στη Χάρη ποίας Παναγίας είναι η εικόνα. Και όταν εκείνη απάντησε στη χάρη της Γοργοεπηκόου τα κορίτσια συγκινήθηκαν και ζήτησαν αν μπορούν να την έχουν, αφού στη χάρη της θέλανε να κάνουν το μοναστήρι. Ευγενικά όμως η Ιφιγένεια το αρνήθηκε και έφυγε. Αυτά έγιναν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς -1965- όμως, τα κορίτσια την παρακάλεσαν να τους δώσει για λίγο την εικόνα να την βγάλουν φωτογραφία γιατί θα θελαν να κάνουν την πρώτη τους υπαίθρια Λειτουργία στο Καπανδρίτι.
Και η Ιφιγένεια τους αποκρίθηκε να την κρατήσουν γιατί όπως είπε: «Πάντα ήθελα να Της χτίσω μια εκκλησία, αλλά δεν νομίζω πια να τα καταφέρω».
Η Λειτουργία αυτή όμως, δεν έγινε ποτέ από διάφορα εμπόδια.
Η Παναγία υπέδειξε που θα χτιστεί το μοναστήρι της Παναγίας της Γοργοεπηκόου
Μια γυναίκα μάλιστα, τους είπε πως δε θα χτιζόταν εκεί το μοναστήρι, γιατί το είδε στον ύπνο της και θα γινόταν πάνω σε οροσειρά.
Μετά λοιπόν, από πολλά εμπόδια, σκέφτηκαν πως ίσως θα έπρεπε να το έχτιζαν τελικά στην Μάνδρα, γι’αυτό και μαζί με τους δύο δικηγόρους, το διοικητή της αστυνομίας Κηφισιάς και τη γυναίκα αυτή, πήγαν στη Μάνδρα και εκείνη όταν αντίκρισε από μακριά το βουνό αναφώνησε ότι εκεί της υπέδειξε η Παναγιά να γίνει το μοναστήρι.
Ανέβηκαν με πολύ κόπο στην κορυφή. Η θέα και η ηρεμία τους άρεσε πολύ, όμως ο τόπος γύρω ήταν απότομος, κρημνώδης, δύσβατος, άνυδρος, όλο πέτρα, βράχια και θάμνους.
LifestyleΑννίτα Πάνια: «Γι’ αuτο έκανα παιδί με τον Καρβέλα, υπάρχει πρόβλημα ο άνθρωπος… δεν είναι πολύ καλά!»Lifestyle“Αυτή είναι 68 και αυτος…” Μαρία Τζομπανάκη: Αυτός είναι ο γοητευτικός και νεότερος σύζυγός της – «Δε θα μπορούσα με άντρα μεγαλύτερο»
Μη γνωρίζοντας τι να αποφασίσουν, ζήτησαν από την Παναγία να τους υποδείξει σε ποια από τις δύο περιοχές να χτίσουν τελικά το μοναστήρι και με θεϊκό σημάδι στην ηγουμένη των τεσσάρων κοριτσιών επέλεξαν τελικά τη Μάνδρα.
Αμέσως ήλθαν σε επαφή με τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου και ο αείμνηστος Νικόλαος Σταμίδης προσέφερε δωρεά 25 στρεμμάτων. Στις 25 Μαρτίου ανέβηκαν όλοι μαζί και έστησαν ένα Πρόχειρο Προσκυνητάρι της Παναγίας.
Αρχικά κάθε ημέρα πήγαιναν από τα Μελίσσια στη Μάνδρα και σκαρφάλωναν έως την κορυφή, όπου μόνες τους πάλευαν να ανοίξουν δρομάκι για να χτιστεί στη συνέχεια το μοναστήρι.
Τις Κυριακές βέβαια πήγαιναν και 20-30 άτομα από την περιοχή και βοηθούσαν.
«Πήγα στο Μοναστήρι και εκεί τελείωσαν όλα»: Συγκλονίζει ο Λούκας Γιώρκας για το θαύμα που έζησε
Ο Λούκας Γιώρκας, που εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Eurovision, με το τραγούδι “Watch My Dance”, το 2011, κατακτώντας την 7η θέση, έδωσε συνέντευξη στο gossip-tv, με αφορμή τα 50 χρόνια συμμετοχής της Ελλάδας στον διαγωνισμό, φέτος, περιγράφοντας όλα όσα έζησε εκείνη τη χρονιά.
Πώς επιλεχθήκατε για να εκπροσωπήσετε την Ελλάδα στη Eurovision και ποιος ήταν ο μηχανισμός επιλογής τραγουδιού;
Η επιλογή έγινε με διαγωνισμό που έκανε η ΕΡΤ, τον Ελληνικό τελικό, στον οποίο συμμετείχαν τότε 7 τραγούδια, αν δεν κάνω λάθος. Η επιλογή έγινε με ψηφοφορία του κοινού αφού πρώτα κάθε συμμετοχή παρουσίασε ζωντανά το τραγούδι της.
Μοναδική εμπειρία για τον Λούκας Γιώρκας η Eurovision
Πώς βιώσατε όλο αυτό το ταξίδι της Eurovision; Οι περισσότεροι το περιγράφουν ως «μαγικό». Ήταν για εσάς έτσι;
Ναι. Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Ήταν ένα ταξίδι γεμάτο μουσική μέσα από το οποίο γνωρίσαμε ανθρώπους με άλλες κουλτούρες. Στο πλαίσιο της επικοινωνίας του τραγουδιού, κάναμε αρκετά ταξίδια, προκειμένου να συμμετέχουμε σ’ εκδηλώσεις που οργάνωσαν οι σύλλογοι των Eurofans, στην Ευρώπη. Όπου ταξιδέψαμε, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τον απόδημο Ελληνισμό από τον οποίο εισπράξαμε πάρα πάρα πολλή αγάπη. Το ταξίδι αυτό κατέληξε σ’ αυτή την υπερπαραγωγή που λέγεται Eurovision όπου τα συναισθήματα, αλλά και η ενέργεια είναι τέτοια που θεωρώ ότι δύσκολα μπορεί να βιώσει ένας Έλληνας καλλιτέχνης, τουλάχιστον, στην προσωπική του πορεία.
Η άγνωστη ιστορία του Λούκας Γιώρκα πριν τη Eurovision
Θυμηθείτε κάποιο περιστατικό που έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το μάθουμε σήμερα…
Σίγουρα σ’ ένα τόσο έντονο διάστημα τριών μηνών συνέβησαν πολλά!!! Ένα όμως από τα περιστατικά που δεν θα ξεχάσω είναι το εξής: Είναι Κυριακή, η μέρα που άκουσα πρώτη φορά το τραγούδι και πάω στο στούντιο να ηχογραφήσω τη φωνή. Μετά από περίπου 3 ώρες, τελειώνοντας την ηχογράφηση, γυρνάω στο σπίτι μου και αισθάνομαι μια τρομερή ταραχή. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Η ταραχή αυτή ήταν γιατί τραγουδώντας το τραγούδι, αντιλήφθηκα το μέγεθος του αλλά και το βάρος που θα είχε μια συμμετοχή με αυτό το τραγούδι, σε συνδυασμό με την περίοδο που διένυε τότε η χώρα μας με την οικονομική κρίση. Αισθανόμουν λοιπόν ότι δεν μπορούσα να σηκώσω αυτό το βάρος. Έκανα τη σκέψη να πάρω τηλέφωνο τον Γιώργο Λύρα, να του ζητήσω συγγνώμη και να του πω ότι δεν μπορώ να προχωρήσω… να βρουν ίσως κάποιον άλλον να πάει… Αυτό ίσως είναι κάτι που μέχρι και σήμερα ούτε ο Γιώργος το ξέρει. Ήταν περίπου 9 το βράδυ, αν δεν κάνω λάθος και τηλεφώνησα στον πνευματικό μου που είναι ηγούμενος σε ένα μοναστήρι στην Πάτρα, γιατί ένιωθα πολύ έντονα την ανάγκη να πάω να τον δω. Χρειαζόμουν τη βοήθειά του, την αγάπη και τη στήριξή του. Θυμάμαι στο τηλέφωνο που απλά τον ρώτησα αν μπορεί να με περιμένει ξύπνιος κι έτσι ξεκίνησα για Πάτρα. Έμεινα 2 βράδια στο μοναστήρι και με την αγάπη του και πολύ λίγα και απλά λόγια, τελείωσε εκεί το άγχος μου για τη Eurovision… έκτοτε είχα μόνο την αγωνία να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου.
Τι θυμάστε από την εποχή που δίνατε τον καλύτερό σας εαυτό για να κατακτήσει η Ελλάδα την καλύτερη δυνατή θέση;
Θυμάμαι όλη εκείνη τη διαδρομή από την αρχή. Να καθόμαστε με το Γιώργο Λύρα στο καμαρίνι, στο νυχτερινό μαγαζί στην Ιερά οδό και εκεί να έρχεται η έμπνευση για την παντρειά του ζεϊμπέκικου με το hip hop κι έτσι να δημιουργείται σε 42 ώρες το τραγούδι μας. Θυμάμαι επίσης ότι όταν δηλώσαμε τη συμμετοχή μας, δεν είχαμε επιλέξει ακόμα τον τραγουδιστή του hip hop με τον οποίο θα ερμηνεύαμε μαζί το τραγούδι και στο demo είπα εγώ το ραπ μέρος του τραγουδιού. Θυμάμαι τον Δημήτρη Μητροπάνο να είναι παρών στις πρόβες μας και να συζητάμε μαζί την φιλοσοφία, τα βήματα αλλά και την ερμηνεία του ζεϊμπέκικου, μια μεγάλη στιγμή για μένα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι τα ταξίδια και τους Έλληνες της ομογένειας να μας αγκαλιάζουν όπου κι αν πηγαίναμε. Θυμάμαι τις μέρες εκεί στη Γερμανία όπου θα γινόταν ο διαγωνισμός, το πόσο κοντά ήρθαμε ολόκληρη η αποστολή και κανένας δεν το βίωσε σαν δουλειά, αλλά ήταν για όλους μας μια πρωτόγνωρη εμπειρία που μας συνδέει μέχρι και σήμερα.
Πόσο έχει αλλάξει η Eurovision από τότε που πήγατε εσείς μέχρι σήμερα;
Έχει αλλάξει πάρα πολύ κατά τη γνώμη μου. Αυτό όμως είναι ένα γενικό φαινόμενο καθώς όλα αλλάζουν και ειδικά ανά δεκαετία. Ο ήχος, η εικόνα, η μόδα, ο τρόπος παραγωγής, προβολής και παρουσίασης τραγουδιού.
Αν γυρνούσατε τώρα τον χρόνο πίσω και επιστρέφατε στη χρονιά που συμμετείχατε, τι θα αλλάζατε στην εμφάνισή σας με τη γνώση που έχετε σήμερα; Νιώθετε ότι αδικηθήκατε;
Αρχικά δεν νιώθω αδικημένος από το αποτέλεσμα. Σίγουρα όμως θα ήθελα να διεκδικήσω τη νίκη… Θεωρώ ότι η 3η θέση στην οποία μας κατέταξε το κοινό, έδειξε την ιδιαίτερη συμπάθεια του προς το τραγούδι μας. Δεν θα άλλαζα όμως κάτι στην συμμετοχή μας. Το αίσθημα πληρότητας που αισθάνθηκα τότε, το αισθάνομαι και σήμερα.
Συμμετείχατε στην μετά Παπαρίζου εποχή που έφερε την πρώτη θέση για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ήταν πιο βαρύ το φορτίο;
Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Εμένα αυτό που με βάραινε παραπάνω, κυρίως το διάστημα πριν τον διαγωνισμό, ήταν να μπορέσω να δώσω όλο τον εαυτό και την ψυχή μου πάνω στη σκηνή. Η Ελλάδα τότε περνούσε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της, με την οικονομική κρίση να μας έχει επηρεάσει όλους κι εμείς είχαμε ένα τραγούδι εμψυχωτικό για τους Έλληνες, επαναστατικό για τους Ευρωπαίους και θα το παρουσιάζαμε μέσα στη Γερμανία η οποία τότε, στην αντίληψη του κόσμου, ήταν ο δυνάστης μας. Ένιωθα λοιπόν ότι το μήνυμα που κουβαλούσαμε, έπρεπε να το μεταφέρουμε με τον πιο ηχηρό και δυνατό τρόπο. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου.
Περιγράψτε μας τη διαδικασία λίγο πριν βγείτε στη σκηνή. Πόση ώρα είναι σε αναμονή ένας καλλιτέχνης πριν βγει στη σκηνή και πόσο έντονο είναι το άγχος λίγο πριν βγει στη σκηνή;
Το γεγονός ότι τραγουδιστές, χορευτές αλλά και όλη η αποστολή γίναμε μια παρέα, έκανε τη διαδικασία της αναμονής πιο ανάλαφρη. Έτσι, παρά το άγχος και την αγωνία που βιώναμε, πάντα υπήρχε κάποιο αστείο ή κάποιο πείραγμα που ελάφραινε την ατμόσφαιρα. Η αναμονή όμως στο συγκεκριμένο διαγωνισμό είναι ανάλογη της θέσης που εμφανίζεται κάθε συμμετοχή. Στον ημιτελικό όπου εμφανιστήκαμε προς το τέλος, είχαμε αρκετή αναμονή αλλά δεν το καταλάβαμε γιατί ήμασταν σε χώρο όπου δεν είχαμε επαφή με το στάδιο και περιμέναμε μέχρι να μας φωνάξουν. Όλη αυτή η διαδικασία σε συνδυασμό με τις πρόβες, μείωνε κατά πολύ το άγχος μας…
Η Ελλάδα κλείνει 50 χρόνια συμμετοχής στον θεσμό και είστε πλέον μέρος της ιστορίας μας. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Είμαι πολύ χαρούμενος που η συμμετοχή μας και κατ’ επέκταση εγώ και ο Stereo Mike, γίναμε μέρος της ιστορίας των Ελληνικών συμμετοχών στη Eurovision που μετρά αισίως 50 χρόνια και νιώθω ακόμα πιο πολύ περήφανος που η στιγμή αυτή έγινε με αυτό το υπέροχο τραγούδι της Ελεάνας Βραχάλη και του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα
Παναγία Γοργοεπήκοος: Το Θαuματоυργό Μοναστήρι στη Μάνδρα Αττικής