Ο Κώστας Αντετοκούνμπο σε μια σπάνια συνέντευξη στο Down Town και την Αμάντα Φούντη, μίλησε για την οικογένεια Αντετοκούνμπο, τις δυσκολίες των παιδικών χρόνων, την πορεία προς την κορυφή του κόσμου, τον αδερφό του Γιάννη, αλλά και το κεφάλαιο του Παναθηναϊκού.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την συνέντευξη:
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της οικογένειας Αντετοκούνμπο;
Θα έλεγα το ότι είμαστε όλοι πολύ ενωμένοι και σπρώχνει ο ένας τον άλλον να γίνει ακόμα καλύτερος, όχι μόνο ως μπασκετμπολίστες, αλλά και ως άνθρωποι.
Τί σημαίνει για εσάς το μπάσκετ και γιατί το επιλέξατε;
Ήταν λόγω του Θανάση. Στην αρχή παίζαμε ποδόσφαιρο, μετά ο Θανάσης δοκίμασε το μπάσκετ, του άρεσε και μας είπε και εμάς να ξεκινήσουμε να παίζουμε. Ήμασταν καλοί και κάπως έτσι το αποφασίσαμε. Αν και στην αρχή δεν άρεσε στον μπαμπά μου, επειδή ήταν ποδοσφαιριστής, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη.
Ήταν κάτι που επιλέξατε για να ξεφεύγετε από μια δύσκολη καθημερινότητα ως παιδιά;
Πάντα ο αθλητισμός ήταν στη ζωή μας από όταν ήμασταν πολύ μικροί, επειδή ήταν και οι γονείς μας αθλητές. Ο μπαμπάς μας ποδοσφαιριστής και η μαμά μας έκανε στίβο πιο μικρή. Αλλά, ναι, μας βοήθησε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και να νιώθουμε παιδιά, να έχουμε φίλους και στο σχολείο και εκτός σχολείου.
Θέλω να μείνουμε σε αυτά τα χρόνια, τα παιδικά… ο Γιάννης έχει μιλήσει ανοιχτά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε, δίνοντας παράλληλα δύναμη σε πολλούς ανθρώπους και κάνοντας πολλά παιδιά να πιστέψουν στο όνειρο… Εσύ πώς τα βίωσες εκείνα τα χρόνια;
Ήταν χρόνια δύσκολα για εμάς, αλλά δεν τις θυμάμαι ως κακές στιγμές. Έχω στο μυαλό μου αναμνήσεις δύσκολες, αλλά ήμουν με την οικογένειά μου. Σίγουρα, δεν ήταν εύκολο αυτό που περάσαμε ως οικογένεια, η οικονομική κατάσταση που βρισκόμασταν, το ότι έπρεπε να αλλάζουμε σπίτι συνέχεια, το ότι δεν είχαμε ρεύμα μερικές φορές ή φαγητό. Σίγουρα αυτό ήταν δύσκολο, αλλά ως στιγμές ήταν όμορφες γιατί ήμασταν πολύ ενωμένοι, δεμένοι και αυτή η κατάσταση μας έφερνε ακόμα πιο κοντά.
Εσύ θυμάσαι τα αδέρφια σου που έβγαιναν έξω να πουλήσουν πράγματα για να βοηθήσουν την οικογένεια; Τι εικόνες έχεις;
Ναι, βέβαια. Και εγώ έβγαινα μαζί με τα αδέρφια μου, όλοι μαζί πηγαίναμε. Δεν είναι κάτι που ξεχνιέται. Απλά ήμουν πιο μικρός εγώ. Ο Γιάννης και ο Θανάσης ήταν έφηβοι και εγώ ήμουν εννέα, δέκα χρονών.
Ποια θυμάσαι ως τη μεγαλύτερη δυσκολία που είχατε κληθεί να αντιμετωπίσετε;
Η μεγαλύτερη δυσκολία νομίζω ήταν όταν βγαίναμε να πουλήσουμε πράγματα, ήταν πολύ ασταθές. Δεν ξέρεις αν θα φέρεις πίσω στο σπίτι εισόδημα σίγουρα. Κάποια μέρα μπορεί να φέρεις πίσω κάποια χρήματα για να βοηθήσεις την οικογένεια και κάποια μέρα μπορεί να μη φέρεις τίποτα. Αυτό είναι δύσκολο, τις μέρες που δε φέρνεις τίποτα είσαι λίγο πεσμένος, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι, συνεχίζεις και λες ότι η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη.
Ήσασταν μικρά παιδάκια, από τι μπορεί να παίρνατε δύναμη να συνεχίσετε;
Από τους γονείς μας, τους βλέπαμε που ούτε εκείνοι το έβαζαν ποτέ κάτω και συνεχίζαμε. Όταν βλέπεις τη μαμά σου να μην παραδίνεται και να συνεχίζει, να έχει αυτή τη νοοτροπία και να λέει «πάμε, η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη», χτίζεις και εσύ αυτή τη νοοτροπία ως παιδί. Ακόμα και τώρα που παίζουμε μπάσκετ μπορεί να υπάρχει μία κακή ημέρα, μπορεί να μην παίξεις καλά, όμως κοιτάς την επόμενη ημέρα, να συγκεντρωθείς, ώστε να την κάνεις καλύτερη.
Έχετε βιώσει τον ρατσισμό στην Ελλάδα; Θυμάσαι κάποιο σχόλιο που σε έχει πληγώσει;
Ναι, έχουν υπάρξει φορές. Δεν έχω πληγωθεί από αυτό, αλλά ένιωθα λίγο περίεργα όταν ήμουν μικρός, γιατί όταν έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα και έχεις πάει σε ελληνικό σχολείο, δεν βλέπεις τον εαυτό σου ως κάτι διαφορετικό. Δηλαδή δεν έβλεπα να έχω κάτι διαφορετικό. Στα μάτια μου ήμουν όπως τα άλλα παιδάκια. Όταν μεγάλωσα και άκουγα ρατσιστικά σχόλια ένιωθα περίεργα, έλεγα γιατί μου λένε κάτι τέτοιο; Δε με πλήγωνε, απλώς δεν το καταλάβαινα…
Την είχατε ονειρευτεί την κορυφή του κόσμου; Το πιστεύατε ότι θα φτάσετε εκεί;
Όχι, για εμάς τότε η κορυφή του κόσμου ήταν να μπορούμε να βάλουμε φαγητό στο τραπέζι μας, να μην έχουμε αυτή τη βιοπάλη και να είμαστε λίγο καλύτερα. Εκείνη τη στιγμή αυτή ήταν η κορυφή του κόσμου για εμάς και αυτό που ζούμε τώρα είναι εξωπραγματικό. Πραγματικά κάνω τον σταυρό μου κάθε μέρα που ξυπνάω και ευχαριστώ τον Θεό για τη ζωή που έχω τώρα, εγώ και η οικογένειά μου.
Ποια είναι η στιγμή στην καριέρα σου που ξεχωρίζεις;
Στην απονομή των δαχτυλιδιών στο πρωτάθλημα με τους Λέικερς. Όταν είπαν το όνομά μου και πήρα το δαχτυλίδι μου, το φόρεσα και το έδειξα στον ουρανό. Προς τον μπαμπά μου το έκανα και εκείνη τη στιγμή ένιωσα πραγματικά πως με έβλεπε. Ήμουν πολύ συγκινημένος και ήθελα να του δείξουμε τι έχουμε καταφέρει.
ΕλλάδαΑφαίρεση διπλώματος και τσουχτερό γι ́αυτό το λόγο μέσα στο αυτοκίνητο – 1 στους 2 Έλληνες θα την «πατήσει»LifestyleEKTAKTO: Τεράστιο πένθος στην μουσική σκηνή! Βρέθηκε νεκρός ένας θρύλος!
Πώς βιώσατε τότε την απώλεια του μπαμπά;
Ήταν κάτι που μας ταρακούνησε πολύ, γιατί μας έδειξε πως δεν μπορείς να θεωρείς τίποτα δεδομένο, ακόμα και τη ζωή. Ο πατέρας μας πέρασε όλα αυτά που πέρασε, έφτασε σε εκείνο το σημείο και έφυγε εκείνη την στιγμή που έφυγε. Ήταν κάτι που μας έδειξε πως πρέπει να έχεις μεγάλο σεβασμό για τη ζωή και τους ανθρώπους που αγαπάς πρέπει να τους βλέπεις συνέχεια, να τους μιλάς, να τους λες ότι τους αγαπάς και να μην θεωρείς καμία στιγμή δεδομένη και καμία στιγμή με την οικογένειά σου δεδομένη. Ήρθαμε ακόμα πιο κοντά ως οικογένεια από όσο ήμασταν. Εμένα προσωπικά με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά άγχη και φοβίες. Όταν πέθανε ο πατέρας μου κατάλαβα ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό, η ζωή και το να έχεις μία ευκαιρία να παλέψεις γι’ αυτό που θέλεις.
Θυμάσαι κάποια συμβουλή του, κάτι που το σκέφτεσαι και σου δίνει δύναμη;
Ο πατέρας μου μας έλεγε συνέχεια στα αγγλικά «Tomorrow is another day». Μας το έλεγε κάθε μέρα πριν πάμε για ύπνο και ήταν σαν ένα κουμπί reset. Σα να μας λέει πως αν η μέρα σου σήμερα ήταν άσχημη, ή ήταν κακή, ή αν δεν τα πήγες καλά, αύριο θα είναι μια άλλη ημέρα, ξεκινάς από το μηδέν και θα προσπαθήσεις ξανά να έχεις μία καλύτερη ημέρα.
Σε πάω και λίγο στο κεφάλαιο της Εθνική Ελλάδος. Θα σας ξαναδούμε όλα μαζί τα αδέρφια στην Εθνική μας;
Πραγματικά το ελπίζω, να είμαστε όλοι υγιείς και να είμαστε μαζί.
Πώς σου φαίνεται η αλλαγή προπονητή;
Νομίζω πως ο Βασίλης (σ.σ. Σπανούλης) είναι ένας πολύ καλός προπονητής. Εγώ δεν έχω παίξει ποτέ μαζί τoυ και δεν με έχει προπονήσει, θα δούμε πώς θα πάει. Δεν είναι κακή αλλαγή, νομίζω θα τα πάμε καλά όταν έρθουν τα παιχνίδια για το προ ολυμπιακό.
Πώς είναι ο Αταμάν ως προπονητής;
Τα έχουμε πάει μια χαρά, αρχίζει και καταλαβαίνει λίγο καλύτερα την ομάδα, χρειαζόταν λίγος χρόνος να μας καταλάβει λίγο πιο καλά τους παίκτες και ελπίζω πως από εδώ και στο εξής μόνο καλύτερα θα τα πηγαίνουμε.
Γιατί φοράς το νούμερο 37 στη φανέλα;
Το φοράω γιατί ο μπαμπάς μου είχε γενέθλια 3 Αυγούστου και η μαμά μου έχει 7 Απριλίου.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα
Μπράβο για την πρωτοβουλία: Η οικογένεια Αντετοκούνμπο επενδύει στο ελληνικό κρασί
