Ο Θάνος Τζενεράλης ήταν ένας από τους ηθοποιούς της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Δημιούργησε μια λαμπρή πορεία και έμεινε αξέχαστος για το επιβλητικό του ανάστημα και τη σοβαρότητα του. Οι συνάδελφοί του τον χαρακτήριζαν σοβαρό και ήσυχο και το κοινό τον αγαπούσε πολύ μέσα από τους ρόλους του.
Ο Θάνος Τζενεράλης γεννήθηκε το 1910 στην Αθήνα. Για τα παιδικά του χρόνια ή την οικογενειακή του κατάσταση δεν είναι τίποτα γνωστό, ξέρουμε πάντως πως έβγαλε τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Την πρώτη μάλιστα δεκαετία της καριέρας του, 1940-1950, ήταν μόνιμο μέλος της Λυρικής Σκηνής δικαιώνοντας αυτό το «Φωνή» που θα τον αποκαλούσαν αργότερα στα θεατρικά και κινηματογραφικά πηγαδάκια. Ως βαρύτονος του μελοδράματος, έπαιξε καρατερίστικους ρόλους οπερέτας και γνώρισε την πλατιά αναγνώριση από το κοινό του μουσικού θεάτρου.
Μάλιστα, όταν πέρασε στην πρόζα, το ελληνικό σανίδι είχε βρει έναν από τους «κυρίους» της σκηνής, τον ρόλο του σοβαρού και αυστηρού δηλαδή στις παραστάσεις. Το υποκριτικό του ταλέντο δεν θα τον κρατούσε για καιρό μακριά από το θέατρο, όταν θα ξεκινούσε τη μακρά και σπουδαία συνεργασία του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, του οποίου υπήρξε εξάλλου ιδρυτικό μέλος αλλά και βασικό στέλεχος για πάρα πολλά χρόνια, από το 1961-1981 δηλαδή! Αναγκάστηκε μάλιστα να αφήσει το σπίτι του στην Αθήνα και τη γυναίκα του για να κατέβει στη συμπρωτεύουσα και να ευδοκιμήσει ως πρωταγωνιστής της μεγαλύτερης σκηνής της Θεσσαλονίκης και το έκανε χωρίς να παραπονεθεί ποτέ.
Έγινε γνωστός εκείνη την περίοδο για την υποκριτική του δεινότητα, παίρνοντας μέρος σε όλες τις παραστάσεις του ΚΘΒΕ, από αρχαία τραγωδία και κλασικό ρεπερτόριο μέχρι σύγχρονο ελληνικό και ξένο θέατρο. Ως κατεξοχήν θεατρικός ηθοποιός, όλοι ομολογούν πως ήταν ταγμένος στο σανίδι. Τόσο ταγμένος που όταν έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα πάνω στη σκηνή, δεν σταμάτησε να παίζει, περνώντας τους επόμενους οχτώ θεατρικούς μήνες μέσα σε σιδερένιο κορσέ χωρίς να βαρυγκομήσει στιγμή. Η παράσταση έπρεπε να συνεχιστεί πάση θυσία και ο Τζενεράλης το πίστευε αυτό ακράδαντα.
Ήταν επιμελής και ιδιαιτέρως τακτικός, ερχόταν στο θέατρο πάντα πρώτος και έφευγε τελευταίος, φροντίζοντας μόνος του για το μακιγιάζ και τα κοστούμια. Είχε μάλιστα αδυναμία στη στολή, κυρίως του χωροφύλακα, διαθέτοντας το δικό του βεστιάριο με αστυνομικές και στρατιωτικές στολές. Καθόλου ασυνήθιστο δεν ήταν να τελειώνει την παράσταση και να βγαίνει μετά στον δρόμο ντυμένος στρατηγός, αφήνοντας τα φανταράκια να τον χαιρετούν όπου τον συναντούσαν!
Ξεκινώντας, στην πλατιά μάζα θα γίνει γνωστός φυσικά από το σελιλόιντ, όταν θα βρεθεί κοντά στον μεγάλο Βασίλη Λογοθετίδη, με τον οποίο θα διαγράψουν μια δεκαετή συνεργασία ως επιστήθιοι κινηματογραφικοί φίλοι ή αφεντικό και υπάλληλος. Το ντεμπούτο του θα έρθει το 1949 στην «Τελευταία Αποστολή» του Τσιφόρου, όταν θα ανακαλύψει και ο ελληνικός κινηματογράφος τον σοβαρό κύριο Τζενεράλη με την καθηλωτική φωνή και τους μετρημένους τρόπους. Μετά θα έρθει το αξέχαστο φιλμ «Έλα στο θείο» (1950), δίπλα στον Σταυρίδη και τον Φωτόπουλο, και ακολουθεί «Ο μεθύστακας» την ίδια χρονιά με τον Ορέστη Μακρή. Οι 31 κινηματογραφικές παραγωγές που τον περιλαμβάνουν στους τίτλους τέλους (κάποιες ως Γκενεράλη) απλώνονται σε πολλά είδη, ξεχωρίζουν όμως οι ταινίες του Λογοθετίδη («Σάντα Τσικίτα», «Δεσποινίς ετών 39» και «Ένας ήρως με παντούφλες») αλλά και «Ο Ηλίας του 16ου».
LifestyleΈκτακτo: Θρήνος – Νεkρός σε τροχαίο γνωστός Έλληνας τραγουδιστήςGossipΕπιτέλους μαθεύτηκε: Γι’αυτό έφυγαν από τη «Γη της Ελιάς» Αφροδίτη Λιάντου και Αλέξανδρος Σκουρλέτης
Επίσης, άψογες ήταν και οι ερμηνείες του στην «Αγνή του λιμανιού» (1952), το «Σωφεράκι» (1953), την «Κάλπικη Λίρα» (1955), αλλά και στα φιλμ «Η άγνωστος» (1956), «Μια ζωή την έχουμε» (1958) και «Μανταλένα» (1960). Ο καρδιακός φίλος του Λογοθετίδη μετατρεπόταν εύκολα στον αυστηρό διοικητή του Χατζηχρήστου και σε πελαγωμένο πατέρα τελικά της Σμαρούλας Γιούλη στο «Φτωχαδάκια και λεφτάδες» (1961), όταν έχει να διαλέξει μεταξύ των δύο ανεκδιήγητων υποψήφιων γαμπρών, Σταυρίδη και Φωτόπουλου! Μετά το 1961, στο σινεμά δεν θα εμφανιστεί παρά για μια τελευταία φορά το 1975, στο φιλμ του Κανελλόπουλου «Το Χρονικό μιας Κυριακής». Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 συνταξιοδοτήθηκε και αποσύρθηκε οριστικά από τη δημόσια ζωή. Και πίσω δεν κοίταξε ποτέ.
Είχαν να λένε όλοι για το ταλέντο, τον επαγγελματισμό και την επιβλητική προσωπικότητά του, ως έναν άνθρωπο που ζούσε και ανέπνεε για το θέατρο και μυαλό δεν είχε για τίποτα άλλο. Μετά την αποστρατεία του, πέρασε τα στερνά του χρόνια στο σπίτι του στη Βουλιαγμένη με τη σύζυγο και τη μοναχοκόρη του, τις οποίες κράτησε διακριτικά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Έφυγε από τη ζωή στις 5 Μαρτίου 1989 και ενταφιάστηκε στο Α’ Νεκροταφείο με τον τρόπο που είχε επιλέξει και στη ζωή: σεμνά, διακριτικά και μακριά από τις κάμερες…
Ο Θάνος Τζενεράλης ήταν ένας καταξιωμένος ηθοποιός. Άφησε μεγάλη παρακαταθήκη πίσω του και θα θυμόμαστε για πάντα τις ερμηνείες του.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα