Ο Κώστας Δούκας έχει αφήσει το στίγμα του στο χώρο του κινηματογράφου και θεάτρου ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και σεναριογράφος.Έγινε γνωστός και καθιερώθηκε στο μυαλό μας μέσα από την ταινία του Κώστα Χατζηχρήστου “Της Κακομοίρας”, ενώ παράλληλα Ο χώρος της υποκριτικής ήταν για εκείνον μόνο ένα τμήμα της ζωής του, όμως έδωσε τα πάντα και υπηρέτησε το ελληνικό θέατρο με αφοσίωση και με μεράκι.
Ο Κώστας Δούκας γεννήθηκε το 1895 στη Σμύρνη και το όνομά του ήταν Κωνσταντίνος Ασλανίδης. Για το οικογενειακό του πλαίσιο δεν είναι τίποτα γνωστό, ξέρουμε όμως πως ήρθε στην Αθήνα το 1921, όπου και τέλειωσε την Εμπορική Σχολή. Μετά έπιασε δουλειά στην Τράπεζα Αθηνών, όταν και κόλλησε το μικρόβιο της υποκριτικής. Στα τριάντα του πια, αφήνει τη βολή της τράπεζας για να βρεθεί σε θεατρικό μπουλούκι να ερμηνεύει τον Κίτσο στην «Γκόλφω», οργώνοντας την ελληνική επικράτεια.
Αργότερα, το 1924 θα τον ανακαλύψει ο βωβός ελληνικός κινηματογράφος, καθώς το ταλέντο του ξεχείλιζε. Ο Δούκας θα παίξει στο βωβό φιλμ «Ο Γάμος της Κοντσέτας και του Μιχαήλ» του Λυκούργου Καλαποθάκη, μια μικρού μήκους μπουρλέσκ κωμωδία με πρωταγωνιστή τον δημοφιλή τότε ηθοποιό Μιχαήλ Μιχαήλ. Η καριέρα του ωστόσο θα ξεκινήσει, όπως και τόσων ακόμα, μεταπολεμικά…
Ο Κώστας Δούκας θα κάνει την επανεμφάνισή του το 1943 ως μέλος της θρυλικής παράστασης «Ακουαρέλλες», που ανέβασε ο Βασίλης Αργυρόπουλος στο θέατρο «Λυρικόν» σε κείμενα του Ασημάκη Γιαλαμά. Εκεί τραγουδά τζαζ δημιουργίες η Ρένα Βλαχοπούλου. Η θεατρική του καριέρα θα απογειωθεί μεταπολεμικά και θα γίνει ένα από τα αστέρια της αθηναϊκής σκηνής. Πολλές οι ανεπανάληπτες θεατρικές του επιτυχίες, αναφέρουμε ενδεικτικά τις παραστάσεις «Οι φοιτηταί» (1949), «Πάμε πρίμα» (1950), «Σκάνδαλα γυναικών» (1951), «Το τραγούδι της Αθήνας» (1954), «Ομόνοια πλας» (1955) και «Σκάνδαλα και κομπίνες» (1961).
Επίσης, στο κινηματογραφικό πανί θα επανέλθει το 1947, στη δραματική ταινία του Σακελλάριου «Μαρίνα», πλαισιώνοντας ιδανικά τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Δημήτρη Μυράτ και τη Στέλλα Γκρέκα. Μέχρι το 1965 και τον τελευταίο του ρόλο στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (τον θυμόμαστε ως τον εργολάβο που αναλαμβάνει την κατεδάφιση), ο Δούκας θα προλάβει να γυρίσει καμιά τριανταριά ταινίες και να γίνει αναπόσπαστο μέλος της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά! Μετά τη «Μαρίνα», ακολουθεί η «Λύκαινα» το 1951 και η «Μαύρη Γη» το 1952, αν και η πρώτη μεγάλη προσωπική του επιτυχία θα έρθει το 1957, στον «Φανούρη και το σόι του», πλαισιώνοντας ιδανικά τον Μίμη Φωτόπουλο.
Τη χρονιά του 1960 ήταν πολύ σημαντική για τον ηθοποιό. Θα έρθει η πρώτη συνεργασία του με τον Χατζηχρήστο στο «Ο Θύμιος τα ’χει 400» και η χημεία τους είναι κάτι παραπάνω από προφανής! Αφού περάσει και από μια σειρά κλασικών ελληνικών ταινιών της εποχής, όπως τα φιλμ «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Τα κίτρινα γάντια» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1962), «Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος» (1962), «Ο άντρας της γυναίκας μου» (1962), «Μην είδατε τον Παναή» (1962), «Ο κύριος πτέραρχος» (1963), «Οι κατεργάρηδες» (1963) κ.λπ., έρχεται η μεγάλη του στιγμή.
Οι ηθοποιοί Χατζηχρήστος και Δούκας μάς κάνουν ακόμα να ξεκαρδιζόμαστε στο «Της κακομοίρας» (1963), μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό των Χρήστου και Γιώργου Γιαννακόπουλου, αν και βρίθει αυτοσχεδιασμών και λεκτικών παιχνιδιών εκτός σεναρίου! Η απλούστατη, υποτυπώδης και σχεδόν σχηματική πλοκή μετατρέπεται στα χέρια του αξέχαστου διδύμου σε κωμικό φαινόμενο γεμάτο ιδιαιτερότητες και πρωτοτυπίες.
Ο Δούκας είναι πια στα 68 του όταν ερμηνεύει τον ρόλο της ζωής του, τον ηλικιωμένο παντοπώλη κυρ Παντελή που νομίζει ότι με τα λεφτά του μπορεί να αγοράσει τα πάντα και τους πάντες…
ΕλλάδαΜεγαλώσαμε μαζί της: Παγκόσμιος θρήνος έφυγε από τη ζωή αγαπημένη ηθοποιόςLifestyleΣάλος στο Voice: Η φωνή του έκανε τους κριτές να γυρίσουν αλλά τελικά δεν τον ήθελε κανείς στην ομάδα του μετά από όσα τους είπε
Αν υπάρχει μια ακόμα χαρακτηριστική του στιγμή στο ελληνικό σινεμά, αυτή θα ήταν αναμφίβολα στον «Τρελάρα» (1963): ο Ολυμπιακός Κώστας Δούκας συναντιέται για πρώτη φορά με τον Παναθηναϊκό Θανάση Βέγγο ως μέλλοντας πεθερός του στις κερκίδες της «Λεωφόρου». Τα υπόλοιπα επί της οθόνης…
Μέσα στην πλούσια δράση του στο ελληνικό σινεμά περιλαμβάνονται και οι πέντε ταινίες που σκηνοθέτησε: «Οι 900 της Μαρίνας» (1960), «Δέσπω» (1962), «Για την αγάπη του παιδιού μας» (1963), «Τ’ αδέλφια μου» (1966) και «Συντρίμμια τα όνειρά μας». Αλλά και τα πέντε σενάρια που υπέγραψε στα παραπάνω φιλμ (πλην της ταινίας «Οι 900 της Μαρίνας»), με τελευταία του σεναριακή δουλειά το «Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου» (1968), που βγήκε στις αίθουσες έναν χρόνο μετά τον θάνατό του.
Δεδομένου ότι ο Κώστας Δούκας ήταν προπάντων ένας πραγματικός κινηματογραφάνθρωπος, αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά ακόμα πόστα που κράτησε στα πλατό. Ως βοηθός σκηνοθέτη, για παράδειγμα, δούλεψε στις ταινίες «Δελησταύρου και υιός» (1957), «3 τρελλοί ντετέκτιβς» (1957), «Η κυρά μας η μαμμή» (1958), «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» (1958) και «Οι κληρονόμοι του Καραμπουμπούνα» (1959). Τη διεύθυνση παραγωγής υπέγραψε στους «Κληρονόμους του Καραμπουμπούνα» αλλά και στην «Αγιούπα, το κορίτσι του κάμπου» (1957), ενώ ως φροντιστής δούλεψε στα φιλμ «Το ξυπόλυτο τάγμα» (1953) και «4 νύφες, 1 γαμπρός» (1958).
Τέλος, έφυγε από τη ζωή το 1967, στα 72 του χρόνια, έχοντας διαγράψει τη δική του πορεία στο ελληνικό θέαμα ως μια αυθεντικά λαϊκή μορφή μιας εποχής που θυμόμαστε με νοσταλγία…
Κλείνοντας, ο Κώστας Δούκας ήταν ένας ταλαντούχος ηθοποιός. Ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους που τον καθιέρωσαν στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου και έκανε τον κόσμο να τον αγαπήσει.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα