Με το πέρασμα των χρόνων συνεχώς αντικείμενα εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Όλα βασίζονται στις ανάγκες της καθημερινότητας. Έχει βοηθήσει πολύ και η τεχνολογία. Παρακάτω θα δούμε ποια αντικείμενα έχουν μείνει στην μνήμη χαραγμένα. Αντικείμενα που σήμερα θα μας φανούν περίεργα και παράξενα αφού έχουμε συνηθίσει σε άλλο τρόπο ζωής.
Τρώγατε έξω όλη η οικογένεια σα να μην υπήρχε αύριο- έλα, όμως, που υπήρχε «μετά». Τι κάναμε τα πιάτα μετά το τέλος του γεύματος; Τα βάζαμε στο πλυντήριο, είπατε;
Τι λες ρε παιδί του 21ου αιώνα! Καμία σχέση: ρίχναμε λίγο νεράκι επάνω, τα σαπουνίζαμε και μετά τα βάζαμε σ’ αυτή την υπέροχη κατασκευή με την έξυπνη σήτα (ναι, αυτή ήταν η πρώτη έξυπνη σήτα), η οποία κρατούσε μακριά τα έντομα και άφηνε τα πιάτα να στεγνώσουν με την ησυχία τους.
Εκπληκτική πατέντα, έτσι δεν είναι;
Τι έγινε, άρχισαν να ξυπνάνε σιγά-σιγά αναμνήσεις του όχι-και-τόσο-πρόσφατου-παρελθόντος;
Zippo, είπατε; Ronson; Έστω Bic ή Hondos Center; Σιγά, είχατε και στο χωριό σας τέτοιους αναπτήρες όταν υπήρχε ακόμα το πολυτονικό στην Ελλάδα;
Όποιος είπε «ναι», προφανώς και είναι συγγενής εξ αίματος καμωμένου από ξύλο με τον Πινόκιο: όχι, στο χωριό μας είχαμε άλλου είδους αναπτήρες. Μήπως ο όρος «τσακμάκι» σας λέει κάτι;
Για να μπορέσεις να το σηκώσεις έπρεπε να σε λένε «Πύρρο» στο μικρό, «Δήμα» στο επώνυμο και να έχεις ρεκόρ καριέρας στο ζετέ 215 κιλά- ή, απλούστερα, να είσαι η γιαγιά του σπιτιού.
Το συγκεκριμένο σίδερο λειτουργούσε με κάρβουνο (ρεύμα και αηδίες) που βάζαμε στο κάτω, το «βαθουλό», μέρος του και όταν πυρακτωνόταν για τα καλά η γιαγιά άρπαζε την ξύλινη λαβή και στρωνόταν στη δουλειά.
Έχετε προσέξει ποτέ ότι στις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες ούτε ένα μέλος της οικογενείας δε φοράει τσαλακωμένα ρούχα;
Ε, γιατί συνέβαινε αυτό λέτε; Τα πείραζαν στο photoshop;
Έλεος, όχι άλλο κάρβουνο.
Λάμπες πετρελαίου
LifestyleΑννίτα Πάνια: «Γι’ αuτο έκανα παιδί με τον Καρβέλα, υπάρχει πρόβλημα ο άνθρωπος… δεν είναι πολύ καλά!»Lifestyle“Αυτή είναι 68 και αυτος…” Μαρία Τζομπανάκη: Αυτός είναι ο γοητευτικός και νεότερος σύζυγός της – «Δε θα μπορούσα με άντρα μεγαλύτερο»
Αρχικά γέμιζες την υποδοχή για το λάδι. Μετά, φρόντιζες να φτιάξεις στην εντέλεια το φιτίλι από βαμβάκι. Στο τέλος έπαιρνες το τσακμάκι ή ακόμα και τα κάρβουνα που περίσσευαν από το σίδερο της γιαγιάς και έβαζες φωτιά.
Έπειτα, μαστούρωνε ολόκληρη η πλάση, καθώς το καμένο λάδι σ’ έκανε να βλέπεις οράματα στα οποία ήσουν ο πρωταγωνιστής στο «Μικρό σπίτι στο Λιβάδι». Όπως και να ’χε η δουλειά γινόταν, καθώς «γεννούσαμε» φως.
Οι λάμπες πετρελαίου λειτουργούσαν σαν γεννήτριες όταν έπεφτε το ρεύμα στο χωριό- κάτι που συνέβαινε τουλάχιστον τα μισά βράδια του μήνα, του κάθε μήνα- και έσπαγαν λίγο τη μαύρη μαυρίλα η οποία είχε πλακώσει ολούθε.
Αν έχετε προλάβει Κρυφό Σχολειό, ξέρετε.
Σπάνια μεταλλική κατασκευή, ξεχωριστή θέση για σαπούνι στο πλάι. Στην άκρη, την σιδερένια «απόληξη», ένα βρυσάκι το οποίο χρησιμοποιούσες για να πλύνεις το πρόσωπό σου, ενίοτε τα πιάτα ή τα ποτήρια και στο τσακίρ κέφι έκανες κι ένα μπάνιο.
Το τρικ, απλό. Άφηνες το όλο σύστημα στον ήλιο να το χτυπάει για ένα τίμιο και κολασμένο εξάωρο. Το νερό έπιανε θερμοκρασίες ήλιου. Μετά- όταν, για παράδειγμα, γυρνούσες από τη θάλασσα ή από βόλτα στο βουνό- έμπαινες από κάτω να κάνεις το μπανάκι σου.
Η συνήθης κατάληξη ήταν εγκαύματα δευτέρου βαθμού. Όμως όλο και κάποιο γιατροσόφι είχε εύκαιρο η γιαγιούλα σου για να μην ξεφλουδιστείς μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής σου.
Αν τα Παγκόσμια Βραβεία Ευρεσιτεχνίας δεν τα έστηναν οι Μασόνοι για το στοίχημα και παίζονταν στα «ίσια», τούτο το αριστούργημα θα ’χε σαρώσει τα πάντα στο υγρό του διάβα.
Κλείνοντας, είδαμε πόσο όμορφο είναι να ανατρέχουμε στα προηγούμενα χρόνια γιατί κάτι έχουν να μας διδάξουν.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα
Αγρίνιο: Η στιγμή του σεισμού των 4,7 Ρίχτερ σε σούπερ μάρκετ – Έτρεχε έντρομη η υπάλληλος