Έφυγε από τη ζωή ο σκηνοθέτης Αντώνης Αντύπας, σύζυγος της Ελένης Καραΐνδρου.
Τον θάνατο του σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα γνωστοποίησε η Ελένη Καραΐνδρου, με ανάρτησή της στο Facebook:
«Ο αγαπημένος μου Αντώνης Αντύπας, ο άνθρωπος που 40 χρόνια μου χάρισε την αγάπη του και την απόλυτη αφοσίωση δεν υπάρχει πια. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου και θα μείνει για πάντα ο πολύτιμος οδηγός μου. Αντώνη μου σ αγαπώ και θα σε βλέπω πάντα με το γέλιο στο όμορφο σου πρόσωπο», γράφει η Ελένη Καραΐνδρου.
«Σέβεται κ θαυμάζει ο ένας τον άλλο. Αυτή η σχέση που έχω με την Ελένη Καραϊνδρου είναι από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις της ζωής μου» είχε πει πριν μερικά χρόνια σε συνέντευξη του για τη σχέση του με την μεγάλη συνθέτρια.
Ποιος ήταν ο Αντώνης Αντύπας
Ο Αντώνης Αντύπας είναι σκηνοθέτης. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν το 1966. Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Πόθοι κάτω από τις λεύκες (2017), Μήδεια (2011).
Media“Ο μπαμπάς μου” Ραγίζει καρδιές το αντίο του γιου του Δημήτρη Ήμελλου – Η επιθυμία της οικογένειας για την κηδείαΕλλάδαΣύζυγος πασίγνωστου Έλληνα η γυναίκα που έπεσε από τον 7ο όροφο ξενοδοχείου – Έδωσε τέλος στη ζωή της
Ο Αντύπας γεννήθηκε το 1941 στον Βύρωνα της Αθήνας. Ο πατέρας του, Διονύσιος Αντύπας, ήταν από το Ληξούρι Κεφαλλονιάς και η μητέρα του, Ευτυχία Ψυλλάκη, ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Το 1960 ξεκίνησε σπουδές στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά όμως το 1963 τις διέκοψε και μπήκε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν. Η πορεία του αρχικά ήταν στο χώρο της υποκριτικής περνώντας από το Θέατρο Τέχνης του Κουν μέχρι το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά. Αναλυτικότερα, το 1964 συμμετείχε στο χορό των Ορνίθων του Κουν και το 1965 στο χορό των Περσών και πάλι του Κουν. Από το 1965 ως το 1971 συμμετείχε σε μια σειρά παραστάσεων ξένων έργων σε σκηνοθεσία του Κουν (Μαρά/Σαντ του Πέτερ Βάις το 1965, Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα του Λουίτζι Πιραντέλλο το 1968, το Παιχνίδι της σφαγής του Ευγένιου Ιονέσκο το 1970 και Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ το 1971) και σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λαζάνη (Το καλοκαίρι του Ρομαίν Βενγκαρτέν το 1968 και ο Δράκος του Εβγκένι Σβαρτς το 1971. Το 1972-1979 ακολουθούν μια σειρά από συμμετοχές του σε παραστάσεις συχνά ξένων έργων με τη σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή (Ο λοχαγός του Κέπενικ του Καρλ Τσούκμαγερ το 1972), του Λάμπρου Κωστόπουλου (Τέλος καλό, όλα καλά του Ουίλιαμ Σαίξπηρ το 1973 στο Εθνικό Θέατρο), του Κώστα Μπάκα, του Νίκου Χατζίσκου, του Γιώργου Μιχαηλίδη, του Κανέλου Αποστόλου και του Λεωνίδα Τριβιζά (Ρωμέιικο Πανόραμα του Βαγγέλη Γκούφα το 1978, Στη ζούγκλα των πόλεων του Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1979). Παράλληλα, ήδη από τη δεκαετία του 1970, ο Αντύπας εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για τη σκηνοθεσία, το οποίο εδραιώνεται από τη δεκαετία του 1980. Το 1971-72 παρακολουθεί σεμινάρια σκηνοθεσίας στη σχολή City Literary Institute στο Λονδίνο και το 1972 εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη του Μινωτή. Η θητεία του ξεκινά με έργα Αμερικανικού Ρεαλισμού (που ενδιέφεραν συστηματικά και τον Κουν μέχρι τη Δικτατορία).
Μερικές από τις σπουδαίες στιγμές της πορείας του: Το 1974, ο Αντώνης Αντύπας και ο Χρήστος Πολίτης ιδρύουν το Απλό Θέατρο Βρίσκει στέγη το 1982 σε ένα γκαράζ που μετατρέπεται σε θέατρο. Ανεβαίνει το έργο «Τα γούστα του κυρίου Σλόαν» του Τζο Ορτον Το 1990 αρχίζει μια νέα πορεία με τη δημιουργία του Καλλιτεχνικού Οργανισμού «Φάσμα» – Απλό Θέατρο Εχουν ανέβει περισσότερες από 40 παραγωγές έως σήμερα – περίπου 25 σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα Σε πολλές παραστάσεις έχουν πρωταγωνιστήσει οι Δημήτρης Καταλειφός, Γιάννης Φέρτης, Ράνια Οικονομίδου, Μάνια Παπαδημητρίου, Μιχαήλ Μαρμαρινός Εχουν σκηνοθετήσει οι Ρούλα Πατεράκη, Νικαίτη Κοντούρη, Ελλη Παπακωνσταντίνου, Εφη Θεοδώρου, Πάνος Παπαδόπουλος Ηταν από τα πρώτα θέατρα που προσκαλούν τους συγγραφείς των έργων στην Ελλάδα Συστήνει στο ελληνικό κοινό επτά άπαιχτους συγγραφείς, ανάμεσά τους τον Χάρολντ Πίντερ και τον Μπράιαν Φρίελ.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα
«Ο Κώστας Χαρδαβέλλας δεν έφυγε από τον καρκίνο» – Τι αποκαλύπτει η σύζυγός του, Μαρία Παναγοπούλου
Πάντα ένας νικητής: Το αξέχαστο ζεϊμπέκικο του Κώστα Χαρδαβέλλα
